Το άνοιγμα των σχολείων από τις 11 Μάη δεν ήταν αναγκαίο παρά μόνο για την γ΄ λυκείου και αυτό για να μην χάσει την ακαδημαϊκή χρονιά. Η κυβέρνηση με το άνοιγμα των σχολείων προέβλεψε σαν μέτρο αποτροπής της μετάδοσης του κορονοϊού, τη δυνατότητα ένας μαθητής να μην έχει φυσική παρουσία στο σχολείο εφόσον έχει στο σπίτι του άτομο που ανήκει σε ευπαθή ομάδα.

Αυτό σημαίνει ότι αν δεν συνεχιστεί η σύγχρονη ή η ασύγχρονη διδασκαλία, που ήδη εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας από την πλειοψηφία των συναδέλφων, ένα σημαντικό μέρος των μαθητών θα μείνει χωρίς μάθημα. Ήδη τα στοιχεία λένε ότι περισσότεροι από τους μισούς μαθητές της γ΄ λυκείου δεν πήγαν στα σχολεία της χώρας και αντίστοιχα πολλοί μαθητές της α΄ ή της β΄ λυκείου επίσης δεν θα προσέλθουν. Άρα δημιουργείται πρόβλημα μάθησης για όσους δεν είναι στην τάξη, και το ερώτημα είναι: Θα κάνουν μάθημα όσοι μαθητές δεν είναι στην τάξη ή θα αφεθούν στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα μαθήματα; Επειδή στο δημόσιο σχολείο φοιτούν οι πιο φτωχοί μαθητές της χώρας, αυτό σημαίνει ότι θα μείνουν χωρίς μάθημα τα παιδιά της φτωχολογιάς.

Θα κάνουμε εδώ μια τοποθέτηση σχετικά με τη στάση που έχουν οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις, Κινήσεις, Συσπειρώσεις Εκπαιδευτικών κλπ, για τα καθήκοντα και τα αιτήματα των καθηγητών της Μέσης εκπαίδευσης την περίοδο της καραντίνας. Aυτη η στάση είναι πολύ διαφωτιστική για την αληθινή υπεραντιδραστική, βαθιά αντιλαϊκή φυσιογνωμία ενός οργανωτικά διασπασμένου, αλλά από ιδεολογικοπολιτική άποψη αρκετά συμπαγούς πολιτικού χώρου της εξωκοινοβουλευτικής δήθεν αριστεράς. Οι παρατάξεις αυτές στις διάφορες ΕΛΜΕ που είναι γνωστές κυρίως με το συντομευτικό «Παρεμβάσεις» συγκεντρώνουν σε ένα κοινό πολιτικό μέτωπο όλες τις οργανώσεις αυτού του χώρου.